Dobijam do końca sezonu drugiego i jak na razie widzę totalnie przerażonego (on zawsze wygląda, jakby się czegoś bał) i zagubionego dzieciaka, który nigdy nie dorośnie, bo nigdy nie był dzieckiem. Nie zna beztroski wieku dziecięcego i nastoletniego. Ogromne piętno na jego życiu odcisnęła tajemnica "śmierci Dany", potem świadomość tego, że ojciec i matka okłamywali go całe życie.

Ale nie wolno nam zapomnieć o tym, że jego biologiczna matka była narkomanką. Nie ma dowodów na to, że nie ćpała w czasie ciąży. Poza tym nie wiemy, jak wyglądały pierwsze miesiące jego życia, a to w tym czasie tworzą się połączenia nerwowe w mózgu. Możliwe, ze to dlatego Zack ma takie problemy ze wszystkim, włącznie z tym, co Andrew nazwał "genetycznym brakiem luzu", a także jest agresywny.

Nie zgadzam się z tym, że to zły chłopak. Owszem, często zachowuje się nieznośnie, ale tak to już jest z ludźmi skrzywdzonymi w dzieciństwie - kompletnie nie umieją w relacje międzyludzkie i okazywanie uczuć.

Paul też nie jest dobrym ojcem, jest strasznym egoistą. "Tak będzie lepiej", czyli "Tak będzie dla mnie wygodniej". Zack nie ma nawet komu się wygadać, co też ma swoje znaczenie. Ojciec odmówił mu nawet terapii w ośrodku resocjalizacyjnym, kompletnie olewając to, ze krzywdzi własne dziecko. Ciekawe, czy jakby w grę wchodziła operacja wyrostka to też by protestował, bo jego tajemnica byłaby zagrożona...

Gdyby w pewnym momencie ktoś wziął tego dzieciaka w jakieś mądre karby, pozwolił mu się wypłakać, wyrzucić z siebie negatywne emocje, gdyby ktoś mu powiedział "To ok, że tak się czujesz, wyrzuć to z siebie, wykrzycz, ulży ci" ale jednocześnie trzymał pewne granice, może Zack wyszedłby na ludzi.

Ktoś powie, że mógł sam pomyśleć i na pewno mógł, ale to jeszcze dzieciak. Od myślenia o nim są dorośli. A tymczasem chyba jedynym dorosłym, który się o niego troszczy, jest Mike. I nie utrzymują zbytnio kontaktów...